محاكمه ابوبكر:[1]

اميرالمومنين در مسجد و در حضور مهاجرين و انصار كه در اطراف ابوبكر نشسته بودند، خطاب به ابوبكر فرمود: اي ابوبكر، آيا كتاب خدا را قبول داري؟

ابوبكر گفت: بلي. حضرت فرمود: به من بگو كه اين فرموده خدا (خداوند هرگونه رجس و ناپاكي را از شما اهل بيت دور كرده)[2] درباره چه كسي نازل شده؟ آيا درباره ما نازل شده يا درباره غير ما؟ ابوبكر گفت: البته كه درباره شما نازل شده.

حضرت فرمود:

پس اگر عده‌اي عليه حضرت فاطمه دختر رسول خدا درباره امر خلافي شهادت بدهند، تو چه خواهي كرد؟

ابوبكر گفت: بر او (يعني حضرت فاطمه) حد جاري مي‌كنم، كما اينكه بر زنان مسلمين هم چنين مي‌كنم؛ حضرت علي فرمود: بنابراين تو نزد خدا از كافرين خواهي بود.

پس از آنكه عمر و ابوبكر براي تصرف فدك دست به هر كاري از قبيل پاره كردن قباله فدك كه پيامبر آن را نوشته بود، جعل احاديث پيامبر و ... مي‌زدند و در حالي كه نمي‌توانستند در مقابل دلايل و شواهد موجود كاري كنند، اين بار درصدد يك توطئه برآمدند كه به شرح زير مي‌باشد.

فاجعه:

چند روز بعد از وقايعي كه گذشت، اميرالمؤمنين به حضرت زهرا فرمود: «نزد ابوبكر برو در حالي كه تنها باشد و چنين بگو: ادعاي مقام پدرم و خلافت او را كرده‌اي و جاي او نشسته‌اي؟ اگر فدك ملك تو هم بود و من از تو مي‌خواستم كه آنرا به من ببخشي بر تو واجب بود كه آن را به من بدهي.»

حضرت زهرا نزد ابوبكر آمد و اين مطالب را به او گفت.

ابوبكر گفت: راست مي‌گويي. سپس ورقه‌اي خواست و بر آن نوشته‌اي مبني بر بازگرداندن فدك نوشت.

فدك:

فدک سرزمینی آباد در سراشیبی خیبر با چشمه‌ای پر آب و منطقه وسیع کشاورزی و قلعه‌ای مهم بود و نسبت به خیبر نخلستان‌های بیشتری داشت. ساکنان آن عده‌ای از یهوديان بودند که با اهل خیبر ارتباط داشتند. يهوديان فدك با شنيدن فتح خيبر، پيش‌قدم شده و خود را تسليم پيامبر نمودند.

و با توجه به آيه 6 سوره حشر[1]، سرزمين‌هايي كه بدون لشكركشي مسلمانان فتح مي‌شود (مانند فدك) ملك مخصوص پيامبر بوده و مسلمانان هيچ حقي در آن ندارند و حضرت به عنوان اموال شخصي خود هر تصميمي بخواهد مي‌تواند درباره آن‌ها بگيرد.

 اعطاي فدك به حضرت فاطمه:

 بلافاصله پس از فتح فدك و معاهده صلحي كه بين پيامبر و اهل فدك امضا شد، آيه «وآت ذا القربي حقه» نازل گرديد، يعني: «حق خويشان را به آنان بده».

پيامبر از جبرئيل پرسيد: منظور چه كساني هستند؟ جبرئيل از طرف خدا عرضه داشت: «فدك را به فاطمه عطا كن».[2]

سوگند دادن امام رضا (ع) به حضرت فاطمه (س):

دو برادر بودند كه يكي نيكوكار و ديگري بد رفتار بود و مردم از دست و زبان برادر بد ناراحت بودند و به برادر ديگرش شكايت مي‌كردند؛ تا اينكه برادر نيكوكار قصد زيارت حضرت رضا (ع) به همراه جماعتي داشت.

برادري هم كه بد بود، همراه با زائران حضرت علي بن موسي الرضا (ع) قصد رفتن به مشهد را كرد. ولي طبق عادت هميشگي‌اش زوار امام رضا (ع) را اذيت مي‌كرد؛ تا در يكي از منزل‌هاي وسط راه مريض شد و از دنيا رفت. همه از فوت او خوشحال شدند، ولي برادر خوب به خاطر غيرت برادري، او را غسل و كفن كرد و همراه خود آورد و در حرم امام هشتم (ع) طواف داد و دفن كرد.

شب شد و در عالم رويا برادر خود را در باغي بسيار مجلل با لباس‌هاي استبرق در كمال شادي و نعمت ديد. از او پرسيد: