اسحاق بن يعقوب گويد: من از محمّد بن عثمان (نائب خاص دوم در دوران غیبت صغری) درخواست نمودم نامه مرا كه مشتمل بر پارهاى از مسائل مشكل است به ناحيه مقدّسه تقديم كند، پس از ارسال آن جوابى در پاسخ به پرسشهاى من به خطّ مبارك حضرت صاحب الزّمان (عليه السّلام) بدين مضمون بدستم رسيد:
... أَمَّا وَجْهُ الِانْتِفَاعِ بِي فِي غَيْبَتِي فَكَالانْتِفَاعِ بِالشَّمْسِ إِذَا غَيَّبَهَا عَنِ الْأَبْصَارِ السَّحَابُ... (إحتجاج ج2، ص: 471)
ترجمه: امّا كيفيت انتفاعى كه مردم در غيبتم از من مىبرند، مانند انتفاع از آفتاب پنهان در ابرها است.
گفته نشد دوران غیبت مثل شب است بلکه تعبیر این است که روز است و خورشید (وجود مقدس امام زمان) وجود دارد و می تابد فقط دیده نمی شود به عبارت دیگر فقط منبع نور دیده نمی شود.
حالا اگر اگه خورشید بود می توانستیم به او مستقیم نگاه کنیم؟
چرا نور به این واضحی و آشکار را به بهانه پنهان شدن خورشید پشت ابر نمی بینیم؟
از آیة الله قاضی پرسیدند: آیا شما خدمت حضرت ولیّ عصر (ارواحنافداه) مشرّف شده اید؟
فرمودند :کور است هر چشمی که صبح از خواب بیدار شود ودر اوّلین نظر نگاهش به امام زمان (عج) نیفتد. (اسوه عارفان ص109)
نکته: بماند ، که می شود ثابت کرد که تابشِ نور امامت در دوران غیبت بیشتر از دوران قبل از غیبت می باشد.
منبع : محبت اهل بیت علیهم السلام
 |
