مردى از انصار محضر امام حسین علیه السلام رسید، خواست تا نیاز خود را مطرح كند، امام فرمود:
برادر انصارى آبرویت را از درخواست بخشش با زبانت نگهدار! هر چه مى خواهى در نامه اى بنویس و بیاور كه من به خواست خداوند بقدرى به تو خواهم داد كه تو را خوشحال كند.
آن مرد نوشت ....
یا ابا عبدالله ! فلان شخص پانصد دینار از من طلبكار است و به من فشار آورده و من اكنون امكان پرداخت ندارم . خواهش مى كنم با او صحبت كن كه به من مهلت دهد تا روزى كه وضع مالیم بهتر شود.
امام علیه السلام پس از خواندن نامه داخل منزل شد و كیسه اى همراه خود آورد كه هزار دینار در آن بود به او داد و فرمود:
پانصد دینار آن را به قرضت بده و پانصد دینار آن را خرج زندگیت كن !
سپس فرمود:
حاجت خود را جز به سه نفر مگو؛
1) آدم دیندار 2) با مروت 3) آبرودار
چون شخص دیندار به خاطر دینداریش به تو كمك خواهد كرد.
انسان با مروت از مروتش حیا كرده به تو كمك خواهد نمود.
و انسان آبرودار مى فهمد كه تو آبرویت را در راه این حاجتت گذارده اى و بدون جهت این كار را نكرده اى ، حتما مشكلى برایت پیش آمده است از اینرو آبرویت را حفظ نموده و حاجت تو را بر مى آورد.
 |
