مدح مولا امیرالمومنین (ع)

 

بود خدا و غیر او عدم بود              غیر خدا وَلَم یَکُن وَلَم بود
زمان، زمان لَم یَلِد و یولَد              زمین خلق گشته بی عَلَم بود
خدا دودست خویش بردو بنوشت        روایتی که نونُ و القلم بود

 

خدا که میل شکر و رطب داشت        روز ازل کسی جدا طلب داشت
همان زمان فکر سپر برای             تقابل قوم ابی لهب داشت
پی کسی مرد و بلیغ میگشت           آرزوی فصیحِ فی الخُطَب داشت

واسطه ای که خود خدای ما بود      نشان به آن نشان که هل اَتی بود
همیشه یکصدا به پاش میریخت        و آن حدیث شهر لافتی بود
شاهرگ شک و یقین فقط اوست      یعنی که در کتاب اِنَّما بود

نگاه او طیِّ مسیر میکرد              شاه وگدا همه اسیر میکرد
تا که دمی فکر خداش میزد           کرامتی چه بی نظیر میکرد
نماز پای او به سجده میرفت          و دائماً اَنَا الفقیر میگفت

والسابقون السابقون هم او بود        اولئک المقربون هم او بود
شب و خدا و هی نماز بستن         کاشف رکعت جنون هم او بود
قبل تَرَش خون که تقدُّس نداشت      مُعَرِّف حضرت خون هم او بود

ترانه ای عجیب داشت این مرد           و آمَنَ یُجیب داشت این مرد
هزار درد و صد هزار مرحم              ذائقه ی طبیب داشت این مرد
اگر چه جان پناه عالمی بود             ولی دمی غریب داشت این مرد

به سادگی صبح بود و یک فجر           نخواست در مقابلش کمی اجر
هیچ نرفت زیر سایه ی شک             هیچ ندید غیر محنت و زجر
و واقعاً طلوع یک سحر بود              سَلامُنا علیکَ مَطلَعِ الفَجر

سکوت برخدا سکوت زشت است        وصف خدا همیشه در سرشت است
به شرح آیات صُحَف میان              سوره ی نونُ و القلم نوشته ست
به استناد علیٌ مَعَ الحَق                علی خود خود خود بهشت است

به مَن اِمامُک مَلَک جواب است        اسم علی نهایت ثواب است
اسم علی مست کنِ نهایی ست           شبیه می نه برتر از شراب است
بین خدا و خلق یک حجاب است       شک نکن آن حضرت بوتراب است

که هستی؟ ای هزار سرو قامت          لَیلِ مَبیت خورده در مقامت
تویی که بخشش از رکوع تو ریخت      مَنِ الَّذی اَیتَمَنی مرامت
قسم به محشر و به روز آشوب          قیامتی قیامتی قیامت

که هستی و چرا تو اینچنینی؟            چرا به دل همیشه مینشینی؟
یقین که حَبلِ نور را مَتینی               یوسفی و محمّد اَمینی
شجاعت تو داشت آنکه میگفت            والله اِن قَطَعتُموا یَمینی
 
خاک مرا خاک مزار کردی             به اشکهای خود سوار کردی
گرم شدم به شانه های عشقت            شکوفه کردی اَم بهار کردی
باده ی هو علی به من چشاندی         عاقبتم تو بیقرار کردی

سلام بر صبور در مصائب               دوّمیِ خدای حیّ غالب
او که زمین برای او تولد                او که به چرخشش همه کواکب
مِنَ الاَزل اِلَی الاَبد همین بس             نادَ علی مَظهر العجائب


جهت سلامتی شاعر صلوات
شاعر: مجتبی الله قلی پور